Karşılaştığınız sahneler sizi hayrete düşürüyor. Gördüklerinizin dehşeti ve duyduklarınızın acımasızlığı karşısında çaresiz ve şaşkın kalıyorsunuz. Herhangi bir olayın ilk etkisi ikinci ve üçüncü defa yaşandığında aynı olmuyor. Suriyeli gönüllülerinde yaşadığı tam olarak bu.
“Okulu çok seviyorum ancak okula gidemiyorum… Doktor olup benim gibi engelli kişilere yardımcı olmak, onları tedavi etmek istiyorum.“
Göçle beraber artan yoksulluk, işsizlik, mahrumiyet ve çaresizlik Suriye’deki çocukların hayatını her geçen gün daha da zorlaştırıyor.
Muhammed 13 yaşında. 9 kişilik ailesinin geçimini kendi sağlıyor. Sabah 5’te uyanıp eşyalarını hazırlıyor. Patronu ile inşaata çalışmaya gitmeden önce bir bardak çay içiyor.
Tohum ekmek umut ekmektir .
Faraj Ebu Harit eşi ve altı kızıyla beraber Hama kırsalındaki köyünden, İdlib kuzeyindeki bu kampa göç etmek zorunda kalmış.
Küçük Riim… Saha ziyaretlerimizin birinde yüzünden hiç gitmeyen gülümsemesiyle bizi karşıladı. Büyük hayallerinden bahsetti. Doktor olup ve insanları tedavi etmek istiyor. Çalışkan, başarılı, sakin ve umut dolu.
